تاثير مديريت و رهبري بر توانمند سازي نيروي انساني سازمان ها

 سازما ن ها همواره نياز به تغييرات ريشه اي و خلاقيت ها ي كاري دارند ؛نيروي رقابتي جهاني، سازمان هاي امروزي را مجبور كرده است كه بعد از ده ها سال ادامه روش ها و رويه هاي كاري ثابت خود، روش ها ي كاري جديد را در پيش بگيرند، به گونه اي كه سازمان ها داراي ثبات كاري نبوده واز نوعي ثبات نسبي برخوردارند. و براي اينكه از قافله رقابت عقب نيافتند اكثر اين سازمان ها توجه خود را معطوف به رهبران سازماني كرده و با شجاعت و جسارت خاصي سعي در ايجاد تغييرات بنيادي در درون سازمان دارند، چرا كه رهبري با ايجاد تغيير سروكار دارد. لذ ا وجود رهبري  در چنين نهادهايي مانند دانشگاه ها مستلزم تغيير و تحول ، موفقيت،يادگيري مستمر و توانمندسازي مي باشد. رهبري در سازمان و مديريت، به عنوان چالش قرن حاضر ، مديران سازمان ها بايد الزاما با اين پديده نوپا دست و پنجه نرم كنند  .نقش رهبران  تحريك و بر انگيختن كاركنان با استفاده از چشم انداز  بر اساس ارزش هاي انساني مي باشد تا كاركناني توانمند، داراي بهره وري بالا، متعهد و با انگيزه را تربيت و پرورش دهند . از طرفي ديگر، مهمترين عامل بهره وري در سازمان  ها و در نهايت كل جامعه ، منابع انساني است . ترديدي نيست كه شكوفايي هرجامعه اي در بهبود و پرورش منابع انساني آن نهفته است ؛ بدين سبب است كه مسئولان  با ياري متخصصان و  منا بع انساني توجه خاصي را به پرورش كاركنان مبذول مي دارند .  اين مقاله قصد دارد به صورت اجمالي موضوع توانمندسازي ،ريشه ها و عوامل موثر را بيان كند كه باعث عدم اجراي موفقيت آميز توانمندسازي واقعي در سازمان ها مي شود. در ابتدا به بررسي ارزش هاي نهفته در نظريه توانمندسازي، خصوصاً آن مواردي كه در محيط هاي كاري متداول است پرداخته مي شود. اگرچه تمركز اوليه بر روي سازمان هاي بازرگاني است؛ ولي به طوركلي آنچه كه توسط مديران و كاركنان در اجتماع، شركت هاي غيرانتفاعي و نهادهاي سياسي و نظاير آن در رابطه با توانمندسازي به كار مي رود را شامل مي شود. در اين مقاله تلاش مي شود تا نقش رهبري درتوانمندسازي كاركنان تبيين شود .